கல்யாண ஆல்பம் - சிறுகதை

தேவியின் திருமண ஆல்பமும், வீடியோவும் வந்திருந்தது. தேவி, தேவியின் கணவர், அப்பா, அம்மா, தம்பி, பாட்டி என அனைவரும் வீடியோவைவிடவும் ஆல்பத்தை பார்ப்பதில்தான் ஆர்வமாய் இருந்தனர். ஒவ்வொருவரின் கை மாறி அந்த ஆல்பம் வலம் வந்து கொண்டிருந்தது. மணமக்களுடன் திருமணத்திலும் வரவேற்பிலும் அவரவர் நின்று எடுத்துக்கொண்ட போட்டோக்களை பார்ப்பதும் அதுபற்றி கேலி கிண்டல் செய்துகொண்டும் இருந்தனர். பாட்டியிடம் யாரும் ஆல்பத்தை காட்டவோ அல்லது  கேலி கிண்டலை அவரிடம் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்பவோ முனையவில்லை. அதற்கு தன் முதுமைதான் காரணம் என்பதும் பாட்டிக்கு தெரியாமல் இல்லை.

அனைவரும் பார்த்தபின் அந்த ஆல்பம் நடு ஹாலில் கேட்பாரின்றி இருந்தது. தேவியின் தம்பி திருமண வீடியோவை ப்ளே செய்தான். அனைவரும் டீவி முன் அமர்ந்தனர். தம்பதிகளின் அசைவுகளை அனைவரும் கிண்டல் செய்தவாறு பார்த்தனர். தேவியும் அவளின் கணவரும் அனைத்தையும் வெட்கத்துடன் ஜோடியாக அமர்ந்தவாறு ரசித்துக் கொண்டிருந்தனர். பாட்டி இவற்றை ஒரு ஓரமாக இருந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

பாட்டிக்கு என்னவோ தோன்ற, எழுந்து தள்ளாடி உள்ளே சென்றார். நாற்காலியில் ஏறி எதையோ எடுக்க முயன்று கீழே விழுந்துவிட்டார். உடனே அனைவரும் அவரை தூக்கி கட்டிலில் படுக்க வைத்தனர். ஆளாலுக்கு அறிவுரை வழங்கினர்.

"என்ன பாட்டி உங்களுக்கு வேனும்? இந்த வயசான காலத்துல எதுக்கு இந்த வேலை?" - இது பேத்தி.

"வயசான காலத்துல தேவையில்லாத வேலை எல்லாம் எதுக்கு பாட்டி பண்ற?" - இது பேரன்.

"சேர் மேல ஏறி தனியா அலமாரில அப்பிடி என்னதாம்மா தேடுன?" - இது மகன்.

பாட்டி எதுவும் பேச வில்லை. எல்லோரின் பேச்சும் பாசத்தின் வெளிப்பாடுதான் என்பது பாட்டிக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. அதுவே ஆறுதலாகவும் இருந்தது.

"நல்ல வேல அடி எதுவும் படல. கேக்குறாங்கல்ல, சொல்லுங்க அத்த.." - இது மருமகள்.

"கல்யாண ஆல்பம்" - பாட்டி பேசினார்.

இதைக் கேட்டவுடன் தேவியின் தந்தைக்கு ஏக கோபம், "கல்யாண ஆல்பம்தான் அங்க அவ்ளோ பெருசா ஹால்ல இருக்குல்ல? கண்ணு தெரியுதா இல்லையா. இத்தன பேர் இருக்கோம்ல... எங்ககிட்ட கேக்க வேண்டியதுதான...?".

"இல்லடா, உன்னோட கல்யாண ஆல்பம்" - பாட்டி தன் மகனைப் பார்த்து சொன்னார்.

"என்னம்மா? அத எதுக்கு இப்ப கேக்குற? அது இப்ப எங்க இருக்குன்னு எங்களுக்கே தெரியல." தன் மனைவியை அதை தேடி எடுத்து குடுக்க சொல்லிவிட்டு தேவியின் அப்பா வெளியே சென்றுவிட்டார்.

சிறிது நேரத்தில் தன் மகனின் திருமண ஆல்பம் பாட்டியின் கைக்கு வந்தது. அனைவரும் அங்கிருந்து செல்லும்வரை அந்த ஆல்பத்தை அவர் தொடவில்லை. பின் சொல்லி வைத்தவாறு அந்த கருப்பு-வெள்ளை ஆல்பத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பக்கத்தை புரட்டினார். அங்கே மணமக்களுடன் பாட்டியும் தாத்தாவும் தம் வாழ்நாளில் ஒருமுறை மட்டுமே சேர்ந்து நின்று எடுத்துக்கொண்ட போட்டோ. அதை தன் கையால் தடவினார் - பாட்டியின் கண்களில் கண்ணீர். அந்த கண்ணீரில் ஆயிரம் கதைகள் இருந்தாலும், அதற்கு அர்த்தம் ஒன்றுதான் இருக்க முடியும் என்பதும் அந்த கண்ணீருக்கு முதுமை என்பதே இல்லை என்பதும் சொல்லத்தேவையில்லை.

-சமுத்ரன்

யாரு டாடி அவங்கள்லாம் - சிறுகதை (with English translation)

"டாடி..."
"யெஸ், என்னப்பா?"
"யாரு டாடி அவங்கள்லாம் அந்த கோயில் முன்னாடி?"
"அவங்க பிச்சைகாரங்க..."
"அப்படின்னா என்ன டாடி?"
"சும்மா கோயில் வாசல்ல உட்காந்துகிட்டு கோயிலுக்கு வர்றவங்ககிட்ட பிச்சை கேட்டு காசு வாங்கி பொழைக்கிற சோம்பேரறிங்கடா"
"சோம்பேறின்னா என்ன டாடி?"
"சோம்பேறின்னா... கை கால் நல்லா இருந்தும், ஒடம்ப வளைக்காம, மத்தவங்க உழைப்புல வாழறவங்க..."
"ஏன் டாடி அவங்கள்லாம் இப்பிடி இருக்காங்க?"
"almost எல்லாருக்குமே இதுதான் தொழில். கேட்டா வறுமை, பசி, பஞ்சம்னு ஏதாவது காரணம் சொல்லுவாங்க. ஆனா நெஜம்மா பாத்தா பிச்சையெடுத்தே வீடு நெலம்னு வாங்கி போட்டிருப்பாங்க. ஒரே இடத்துல பிச்சை எடுத்தா மக்களுக்கு தெரிஞ்சுடும்னு ஊரு மாத்தி ஊரு கோயில் மாத்தி கோயில்னு போயி பிச்சையெடுக்கிறாங்க... இவங்களாலதான் நம்ம நாடே இப்பிடி உருப்படாம இருக்கு... இவங்களுக்கு காசு போடறவங்கள சொல்லனும்... அவங்களாலதான் இவங்கள இப்பிடி வளையாம சொகுசா வாழ சொல்லுது"

இடையில் அலைபேசி அழைப்பு வந்து போகிறது.

"என்ன டாடி குஷியா இருக்கீங்க? யாரு டாடி கால் பண்ணாங்க?"
"Coming Monday நாம US கெளம்பறோம்"
"போன வாரம்தான டாடி அங்கயிருந்து வந்தோம்? அதுக்குள்ள திரும்பி போறோமா?"
"ஆமான்டா. அம்மா பேர்ல தாத்தா வாங்கின நெலத்த ரெஜிஸ்டர் பண்ணறதுக்குதான் இந்தியா வந்தோம். பண்ணியாச்சு, இப்ப திரும்பி போறோம்."
"ஏன் டாடி, நாம இங்கியே இருக்க முடியாதா?"
"டாடி வேலைக்கு போணுனும் இல்ல..."
"உங்களுக்கு இங்கயே வேலை கிடைக்காதா டாடி?"
"இல்லடா, US-அ விட இங்க வேலை செய்றது கஷ்டம், சம்பளம்லாம் இங்க எனக்கு ஒத்துவராது"
"அந்த பிச்சைகாரங்களும் கஷ்டம்கிறதால வேற வேலை செய்யாம இப்பிடி சொகுசா பிச்சை எடுத்து சம்பாதிக்கிறாங்கன்னு சொன்னீங்க, அப்படின்னா, அவங்களுக்கும் உங்களுக்கும் இருக்குற எடந்தான் வித்தியாசமா டாடி?"
"?!?!?!"

English version for those who can't read Tamil...


"Dad"
"Yes, dear"
"Who are those sitting in front of the temple?"
"They are beggars"
"beggars?"
"yes, beggars. They just sit there and ask to obtain free money"
"why do they do so, dad?"
"its become their job. They are not ready to do any other work though they are able to. This is simply because they take advantage of those who feel pity for them and give money. These beggars have every non-sense reason to do this as a job. Most of them have become wealthy by just doing this and lead an effortless life on the other side. These beggars did spoil the country's growth."

Meantime, the dad attends a call on his cell phone.

"Whats up dad, you seem to be happy after attending the call?"
"Yes, dear. Our return to US is confirmed by next Monday"
"Why dad? We just came to India last week. Aren't we staying here anymore?"
"No dear, we are in India to complete the formalities for a land registration on mom's name. Dad has to join back to my job, right?"
"Can't you find a job here itself, Dad?"
"Well, the job won't be suitable for me, dear. Have to suffer a lot to work in India than in US."
"you said those beggars also want to earn money without suffering, also they are not willing to do any other job. So, the only difference between you and them is the place of work, dad?"
"?!?!?!?"

-சமுத்ரன்

அழகு - கவிதை

பார்வை ரெண்டும் சந்திக்கும் வேளையில்
பெண்மையை புகழ்ந்துபார், அங்கு
பொய்யும் அழகு

பொங்கியெழும் தோழன் முன்
மௌனத்ததை பரிசளித்துப்பார்
பொறுமையும் அழகு

வெற்றியாளனை விலக்கி
வெற்றிக்கான இலக்கினை மட்டும் பார்
பொறாமையும் அழகு

உண்மையான உழைப்பின் ஒரு பங்கு ஊதியத்தை
வறியோர்க்கு வழங்கிப்பார், அன்றைக்கு
உறக்கமும் அழகு

இல்லாத உறவின் நெருக்கத்தை
காதலியின் காதில் கிசுகிசுத்துப்பார்
ஊடலும் அழகு

இரவில் வீடு திரும்பும்போது விவாதம் செய்யாத
காலில்லா அந்த ஆட்டோ முதலாளியைப்பார்
ஊனமும் அழகு

மீறுவதற்கான வழிகள் இருந்தும்
அதன் வரையறை வரை சென்று திரும்பிப்பார்
கொள்கையும் அழகு

சுகமான தருணத்தில்
இதமாக சீண்டிப்பார்
கோபமும் அழகு

துவண்ட நட்புக்கு
தோள் கொடுத்துப்பார்
கண்ணீரும் அழகு

இயல்பான அனைத்தையும்
நிதமும் இரசிக்கப் பழகு
இம்சைகூட அழகு!

-சமுத்ரன்

ஆங்கிலமும் நானும்...

அப்பல்லாம் துவக்கப்பள்ளிகள்ல, மூனாங்கிளாஸ்லதான் A B C D மொத மொத சொல்லிக் கொடுத்தாங்க. எனக்கும் எங்கூட படிக்கிறவங்களுக்கும் இரண்டாங்கிளாஸ் முடியும்போதே கிலி புடிச்சுருச்சு. அடுத்த வருஷம் A B C D எல்லாம் படிக்கனுமே! அத கேக்கும்போதே எங்களுக்கு பயம். இப்ப Appraisal meetingல மேனேஜர பாக்குற மாதிரியே மூனாங்கிளாஸ் போனப்புறம் எங்க வாத்தியார பார்த்தோம். ஆனாலும் உள்ளுக்குள்ள ஒரு குஷி இருந்துச்சு, நாமலும் இங்கிலீஷ் கத்துக்க போறோம்னு.

வாத்தியாரும் அந்த 26 எழுத்த அடிச்சு உருட்டி மெரட்டி எங்கள கத்துக்க வச்சாரு. கொஞ்ச நாள்ல 26 எழுத்தையும் எழுதத் தெரிஞ்சுகிட்டேன். சில பேருக்கு என்ன முட்டினாலும் எல்லா எழுத்தையும் எழுத வரல, அப்படியே எழுதினாலும் எது எந்த எழுத்துன்னு சரியா கண்டுபுடிக்க தெரியல (A for Apple எல்லாம் நான் படிக்கும் போது சொல்லித்தரலை). 'முத்துக்குமார், A B C D எழுதி அத எல்லாருக்கும் படிக்க சொல்லிக்குடு'ன்னு வாத்தியார் எங்கிட்ட சொல்லிட்டார், எனக்கு கை கால் புரியல. 'இங்கிலீஷ்ல நாந்தான் பெரிய ஆள் தெரியுமில்ல?'ன்னு திரிஞ்சேன். சிலேட்டுல எழுதிக்காட்டி எல்லாருக்கும் சொல்லியும் குடுத்தேன்.

அப்பிடியே அஞ்சாங்கிளாஸ் போயாச்சு. எங்க பெரியப்பா பையன் அப்ப ஆறாங்கிளாஸ் போனான். அவன் வந்து ஒரு நாள் சொன்னான் 'ஆறாவதுல இருந்து running A B C D -ன்னு புதுசு புதுசா எழுதச் சொல்றாங்கடா'ன்னு ஒரு குண்ட தூக்கி போட்டான். 'அது என்ன மாதிரி A B C D டா, எழுத்தெல்லாம் எப்பிடிடா இருக்கும்?'னு கேட்டா, 'அது எல்லாமே புதுசு புதுசா இருக்குதுடா, எதுவுமே அஞ்சாவதுல படிச்ச மாதிரி இல்ல'ன்னு அவன் எழுதியிருந்த நோட்ட காட்டினான். 'அப்பறம் எதுக்குடா அஞ்சாவது வரைக்கும் இத சொல்லி குடுக்குறாங்க?'-ன்னு எனக்கு ஏகப்பட்ட டென்ஷன், கூடவே பயம்.

அஞ்சாங்கிளாஸ் முடிச்சவுடனே நோட்டு பேனா எல்லாம் மொத மொதல்ல எனக்கு அப்பா வாங்கிக் குடுத்தப்ப எனக்குள்ள அப்படி ஒரு feeling இருந்துச்சு. அந்த புது நோட்டு, புது புத்தகத்த தெறந்து முகர்ந்து பார்த்தா ஒரு அருமையான smell வருமே, அதையெல்லாம் ரசிச்சுகிட்டு பயமும் சந்தோஷமும் கலந்து ஆறாவதும் போயாச்சு. மொதல்ல கொஞ்சம் கஷ்டமா இருந்தாலும் போகப்போக எல்லாருமே ஈஸியா running a b c d ய கத்துகிட்டோம். அப்பாடான்னு சந்தோஷப்படுறதுக்குள்ள dictation, spelling, grammarனு வரிசையா புதுசு புதுசா சொல்லி குடுத்தாங்க. இருந்த சந்தோஷம் எல்லாம் போயே போச். இங்கிலீஷ் கிளாஸ்னாலே வெறுப்பா இருக்கும். மண்டையெல்லாம் ஒரு மாதிரி 'திம்'னு ஆயிடும்.

எப்படியோ ஒரு வழியா ஆறாவது, ஏழாவது முடிச்சு எட்டாவது போயாச்சு. அங்க இருக்குறது போதாதுன்னு இங்கிலீஷ் புத்தகத்துல கதைன்னு புதுசா சேத்திருந்தாங்க (அது கதைன்னு எனக்கு பத்தாவது வந்த பின்னாடிதான் தெரியும்). அந்த கதைல இருந்து பரீட்சையில கேள்வி வேற கேப்பாங்க. அப்ப இங்கிலீஷ்னாலே எல்லாருக்கும் master notesதான். அந்த புத்தகத்த வாங்கி அதுல இருக்குற short questions, essay, grammarனு எல்லாத்தையும் மனப்பாடம் செஞ்சோம். அஞ்சு பாடம் இருக்கும் இங்கிலீஷ் புத்தகத்துல. சில சமயம் ஒரே கேள்விதான் மொத பாடத்துலயும் நாலாம் பாடத்துலயும் இருக்கும் ஆனா ரெண்டுக்கும் வேற வேற பதில் (ஏன்னா, ரெண்டும் வேற topic).

அஞ்சு பாடத்துல இருந்தும் வரிசையாதான் பரீட்சையில கேள்வி கேப்பாங்க. ரெண்டாம் பாடத்துக்கான இடத்துல அந்த கேள்வி வந்துச்சுன்னா ரெண்டாம் பாடத்துக்கு கீழ master notesல என்ன போட்டிருக்கானோ அதை எழுதனும், அதே மாதிரிதான் நாலாம் பாடத்துக்கான இடத்துல அந்த கேள்வி கேட்டிருந்தா master notesல நாலம் பாடத்துக்கு கீழ அந்த கேள்விக்கு என்ன பதில் போட்டிருக்கானோ அத எழுதனும்.

இப்பிடியே எந்தவித முன்னேற்றங்களும் இல்லாமலேயேதான் பன்னிரெண்டாம் கிளாஸ் வரைக்கும் படிச்சோம். master notes-ஐ எப்படி மனப்பாடம் பண்றது, அதுக்கு குறுக்கு வழி என்ன அப்படிங்கிறதுதான் எங்களுக்கு எல்லா ஆசிரியர்களுமே சொல்லிக் குடுத்தாங்க (ஒண்ணு ரெண்டு பேரத் தவிர). master notesதான் பிரதானம், எவனுக்கும் இங்கிலீஷ் புத்தகத்த வச்சும் பரீட்சைக்கு படிக்கலாம்னே தெரியாது. master notesல இல்லாத ஒரு கேள்வி பரீட்சையில வந்துட்டா அது out off syllabusனு (வாத்தியார் உட்பட) சத்தியம் பண்ணுவோம்.

அப்படியே காலத்தை ஓட்டி காலேஜ் வரைக்கும் வந்தாச்சு. இங்கதான் பெரிய பிரச்சினை. இது வரைக்கும் எப்பிடியோ நல்லா படிக்கிற பையன்னு(?!) பேரு வாங்கியாச்சு. இப்போதான் நம்ம வண்டவாளம் எல்லாம் தண்டவாளம் ஏற போவுது. இத்தன நாளா அந்த ஒரு இங்கிலீஷ் பாடத்த, பரீட்சை எழுதி முடிச்சவுடனே 'அப்பாடா, ஒழிஞ்சதுடா'ன்னு தூக்கி போடுவோம். இங்க பரீட்சைக்கு எல்லா பாடத்தையும் இங்கிலீஷ்ல இல்ல எழுதனும்? நடத்துறவங்களும் இங்கிலீஷ்ல இல்ல நடத்துவாங்க? என்னதான் 'காலேஜ் வந்துட்டோம்டா'ன்னு ஒரு சந்தோஷம் இருந்தாலும் இதுதான் அப்ப என் மண்டைய போட்டு கொடஞ்சுட்டு இருந்துச்சு.

அந்த தீக்குள்ள எண்ணைய ஊத்துனா மாதிரி காலேஜ்ல மொத நாள் மொத கிளாஸே படம் படமா வரைஞ்சி (engineering drawing) ஒரு வாத்தியார் இங்கிலீஷ்ல சொற்பொழிவு ஆத்து ஆத்துனு ஆத்துனார். அதுவும் மூச்சுகூட விடாம தொடர்ந்து 3 மணி நேரம். எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. எதாவது பொறுமையா கவனிக்கலாம்னு கவனிக்க பாத்தா தூக்கம் தூக்கமா வந்துச்சு. இதுல அவரு கேக்குற கேள்விக்கு படார் படார்னு பல பேர் இங்லீஷ்ல பதில் சொல்றாங்க, பல பேர் பதில் சொல்ல கை தூக்குறாங்க. எனக்கு கேள்வியே புரியாது. அப்பப்ப இங்கிலீஷ்லயே வத்தியார் ஜோக் அடிப்பார், பல பேர் சிரிப்பாங்க. எனக்கு அங்க எதுவுமே பிடிக்கல.

நமக்கு மட்டுந்தான் இப்பிடியா இல்ல கம்பெனிக்கு ஆள் இருக்குதான்னு பாக்கலாம்னு பக்கத்துல இருக்குறவங்கிட்ட 'ஏங்க, சார் பேசறதெல்லாம் உங்களுக்கு புரியுதா?' கேட்டேன். 'ம்... எனக்கு நல்லா புரியுதுங்க'ங்குறான். 'அய்யோ, எங்கப்பா என்னைய teacher training போக சொன்னங்க, நாந்தான் இப்பிடி விவரந்தெரியாம engineering எடுத்துட்டோம்டா'ன்னு நெனச்சி அழுவாச்சி அழுவாச்சியா வந்துச்சு. உட்டுட்டு ஊருக்கு ஓடிப் போயிடலாமான்னும் தோனுச்சு. ஆனா பக்கத்துல அழகழகா வித விதமான கலர்ல பொண்ணுங்க வேற உக்காந்துட்டு இருந்தாங்க, அதனால விட்டுட்டு போறதுக்கும் மனசு வரல (ஹி ஹி).

மொத நாள் சாய்ங்காலம் hostelல போயி அப்பிடியே உக்காந்திருந்தேன். ஆனா 'எனக்கு கிளாஸ்ல இங்கிலீஷ்ல நடத்துறது ஒண்ணுமே புரியலை'ன்னு  யார்கிட்டயும் சொல்லல (ஈகோதான் பிரச்சினை). இங்கிலீஷ் கத்துக்கலாம்னு அப்பா வாங்கிக் குடுத்த டிக்ஷனரிய எடுத்து பார்த்தேன். 'இத்தனை வார்த்தைங்க இருக்குது, என்னிக்கு நாம இதெல்லாம் படிச்சு, அது புரிஞ்சு, அப்புறம் நெனப்பு வச்சு... செத்தோம் போ'-ன்னு தோனுச்சு. வீட்டு நெனப்பு வேற வந்து அப்பிடியே உக்காந்திருந்தேன்.

Hostelல என்னோட roomல இருக்குறவங்க அப்பிடியே ஒவ்வொருத்தரா அறிமுகப்படுத்திகிட்டு பேச ஆரம்பிச்சோம். அதுல பல பேர் என்னை மாதிரி தமிழ் மீடியம்ல இருந்து வந்தவங்கதான், சில பேர் மட்டும் இங்கிலீஷ் மீடியம் (அந்த roomல மொத்தம் 21 பேர், இருந்தாலும் எல்லாருமே தாராளமா தங்குற மாதிரி ரொம்ப பெரிய room). ஆனா, என்னோட மனக்கஷ்டத்த அவங்ககிட்ட சொல்லிக்கலை. ஈகோன்னு மட்டுமில்ல, 'இங்கிலீஷ்ல பாடம் நடத்துறது எங்களுக்கெல்லாம் புரியுதே'ன்னு அவங்க சொல்லிட்டா அப்புறம் நான் என்ன ஆவேன்னே தெரியாது. ஒவ்வொருத்தரா பேசிக்கிட்டிருக்கும்போது ஒரே வரில சௌந்தர் இதுக்கெல்லாம் மருந்து போட்டான் 'ஏங்க இன்னிக்கு கிளாஸ்ல நடத்துனது சுத்தமா புரியல இல்ல?'ன்னு சிரிச்சுகிட்டே 'அந்த படம் நல்லா இருந்துச்சுல்ல?'ன்னு சொல்றா மதிரி ரொம்ப casualஆ சொல்லிட்டான். எனக்கு தலையில இருந்த பாரமெல்லாம் நொடியில போயே போச்சு . 'ஆமாங்க, எனக்குந்தாங்க... சுத்தமா புரியல போங்க'ன்னேன். அப்பிடியே அங்க இருந்த 5-6 பேரும் இதையே சொல்ல, எனக்கு ஒரே ஜாலி. நாங்க அப்பிடியே ஒண்ணா சேர்ந்து பிளான் பண்ணினோம் - இதுக்கு என்ன பண்ணலாம்னு. அதுக்கும் சௌந்தர்தான் வழி சொன்னான். ஒரு நாளைக்கு ஆளுக்கு 5 வார்த்தை டிக்ஷனரில அர்த்தம் படிச்சு அதை ஒரு நோட்டுல எழுதி வச்சு மத்தவங்களுக்கும் சொல்லி குடுக்கனும். மாத்தி மாத்தி கேள்வி கேக்கனும். இப்பிடி பல பிளான் பண்ணினோம்.

2 நாள் கழிச்சு கிளாஸ்ல மறுபடியும் புயலடிச்சுச்சு. மொத நாள் 3 மணி நேரம் இங்கிலீஷ்லயே கத்துன வாத்தியார் திரும்பவும் வந்தார். இன்னிக்கும் அவர் தொடர்ந்து 3 மணி நேரம் பேசப் போறேன்னு வந்தவுடனேயே சொல்லிட்டார் (இதையெல்லாம் தமிழ்ல சொல்றார், ஆனா பாடம் மட்டும்?). 'கிழிஞ்சுது போ'ன்னு உக்காந்துட்டேன். என்ன என்னமோ பேசினார், போர்டுல வரைஞ்சார், கேள்வி கேட்டார், ஜோக் அடிச்சார், அதுக்கு சிரிச்சாங்க...

நான் அப்பிடியே உக்காந்துட்டு இதை எல்லாம் பாத்துட்டு இருக்கேன், ஆனா மனசு வேற எங்கியோ இருக்கு (பக்கத்துல பொண்ணுங்க வேற, ச்ச... அது ஒரு மாதிரி இருக்கும்பா - இதுக்கு ஒரு பதிவு தனியா போடுறேன்). திடீர்னு நெனப்பு வந்து பாத்தா, வாத்தியார் எதோ கேள்வி கேட்டிருப்பார் போல அதுக்கு பதில் தெரிஞ்சவங்க கையை தூக்கி பதில் சொல்லிட்டு இருந்தாங்க. எல்லாத்தையும் 'தப்பு தப்பு'ன்னு சொல்லிட்டு வந்தார்- எல்லாமே இங்கிலீஷ்தான்.

ஒரு ஸ்டேஜ்ல யாருமே கையை தூக்கல, அதனால 'நீங்க சொல்லுங்க'ன்னு அவரா கை காட்டி கேள்வி கேக்க ஆரம்பிச்சிட்டார். எனக்கு 'பக்'ன்னுது. எனக்கு கேள்வி என்னான்னே தெரியல. பக்கத்துல இருக்குறவன்கிட்ட கேள்வி என்னான்னு கேட்டேன் 'define straight line'-ன்னான்.  கேள்விய குறிச்சு வச்சுகிட்டேன்.

பதில் சொல்லாதவங்களை அப்படியே நிக்க வச்சுட்டே வந்தார். இன்னும் யாருமே சரியான பதில் சொல்லல, இப்போ யாரும் கையும் தூக்கல. அதனால அவருக்கு கோபம் வேற. 'நம்மல கேட்டா எதாவது சொல்லனும், சொல்லாம நிக்கக் கூடது'ன்னு யோசிக்கும்போதே எனக்கு பதில் தெரிஞ்சுடுச்சு, அதாவது 'இரு புள்ளிகளை மிகக்குறைந்த துரத்தில் இணைக்கும் பாதைதான் நேர்க்கோடு'-ன்னு. அவர் என்னை இன்னும் கேக்கல. நானே கை தூக்கி பதில் சொல்லனும்னு எனக்கு ஆசை, ஆனா இத இங்கிலீஷ்ல சொல்லனுமே. இதுக்கு இங்கிலீஷ்ல என்னான்னு பக்கத்துல இருக்குறவங்கிட்ட கேட்டா அவன் எந்திரிச்சு அவன் சொன்னா மாதிரி சொல்லிட்டான்னா என்னா பண்றதுன்னு அவன்கிட்டயும் கேக்கல.

இன்னும் யாரும் சரியான பதிலும் சொல்லல. நானே ஒரு தைரியத்துல கையை தூக்கிட்டேன். 'yes, tell me'-ன்னார். 'two points short distance connecting'-ன்னு சொல்லி கைல சைகையும் பண்ணேன் (எப்படியும் அவருக்கு என்னோட இங்கிலீஷ் புரியாது, சைகை பண்ணியாவது சொல்ல வந்ததை புரிய வைக்கலாமேன்னுதான்). 'நீங்க தமிழ்லயே சொல்லுங்க'-ன்னு அவரை தமிழ் பேச வச்சேன். சொன்னேன். கிளாஸ்ல மேடைக்கு வரவச்சு பராட்டினார். 'டேய், நானும் பதில் சொல்லியிருக்கேன் பாருங்கடா...'-ன்னு தோனுச்சு (பொண்ணுங்க எல்லாம் என்னை ரொமான்டிக்கா பாக்குறதா எனக்கு தோனுச்சு, கொஞ்சம் ஓவரா போறனோ? சரி சரி உடுங்கப்பா).

அன்னிக்கு சாய்ங்காலம், hostelல சௌந்தர் சொன்னான் - 'ஏங்க இன்னிக்கு அந்த இங்கிலீஷ் மீடியம் பசங்களுக்கு செருப்பால அடிச்சா மாதிரி இருந்திருக்குங்க, ஓவராதான் ஆடுனாய்ங்க. வச்சீங்கல்ல ஆப்பு. கலக்கிட்டீங்க. தமிழ் மீடியம் பசங்கன்னா சும்மாவா? கை குடுங்க'-ன்னு பாராட்டினான். உண்மையில இப்போ நெனைக்கும்போது அந்த பதில்ல எனக்கு மட்டுமில்லாம கிளாஸ்ல இருந்த தமிழ் மீடியம் பசங்க அத்தனை பேருக்கும் ஒரு நம்பிக்கை, தைரியம் வந்திருக்குன்னு தெரியுது. அப்பறம் அதுவரைக்கும் வெறுப்பா இருந்த engineering drawing, எனக்கு ரொம்ப புடிச்ச பாடமாச்சுங்கறது வேற கதை.

அதுக்கப்புறம் முட்டி, மோதி, கொத்தி, கொதறி இப்போ அதுல பொழப்பையே ஓட்டுற அளவுக்கு வளந்துட்டாலும், இந்த வளர்ச்சிக்கான விதை எனக்குள்ள விதைக்கப்பட்டது இந்த நிகழ்ச்சியிலதான். மனதளவுல தயாரானதும் அதுக்கப்புறம்தான்.

இதுல எனக்கான இன்னொரு முக்கியமான பாடம் என்னான்னா, முன்னாடி மனசு ஒடஞ்சு உக்காந்திருந்தப்போவும், இப்ப குஷியா இருக்குறப்போவும் சௌந்தரோட அந்த வெளிப்படையான பேச்சாலதான் இரண்டையும்விட்டு என்னால ஈஸியா வெளிய வர முடிஞ்சுது. எதையுமே freeஆ பேசிட்டா பாதி பிரச்சினை முடிஞ்சுது. இப்பிடி பல நல்ல விஷயங்கள இன்னிக்கும் சௌந்தர் எனக்கு சொல்லாம சொல்லிக்குடுத்துட்டுதான் இருக்கான்.

-சமுத்ரன்

என் முதல் விமானப் பயணம்

ஆக. 4 2005 வெள்ளிக்கிழமை இரவு 9 மணி. அப்பா, அம்மா, சித்தப்பா, நண்பர்கள் படை சூழ முதல் முதலாக சென்னை விமான நிலையத்தில் காலடி எடுத்து வைக்கிறேன். வெளிநாடு செல்லும் கனவு பலிக்கப்போகிறது. அன்பான பெற்றோர்கள், பாசமான நண்பர்களை விட்டு 3 மாதத்திற்கு பிரிய போகிறேன்.

"இன்னும் சில மணி நேரத்தில் விமானம் ஏறப்போகிறோம். பயணம் எப்படி இருக்கும்? ஜன்னல் ஓரம் உட்கார்ந்தால் கீழே ஊர் ஊராக வேடிக்கை பார்க்கலாமே"-மனதில் பலவித எண்ணங்கள். நண்பர்கள் வழக்கம் போல் கேலியும் கிண்டலுமாய். இவர்களுடன் இப்படியே ஜாலியாக இதுவரை இருந்துவிட்டோம். இவர்களை எல்லாம் பிரிந்து நான் எப்படி தனியே இருக்கப்போகிறேன்? இதயத்தின் படக்... படக்... துடிப்பு எனக்கு காது வழியே கேட்குமளவுக்கு பலமாக இருக்கிறது. என் அம்மா அப்பாவுக்கும், சித்தப்பாவுக்கும் மனதில் ரொம்பவே கவலை இருந்திருக்க வேண்டும். மூவரும் சகஜமாக இருப்பதுபோல் காட்டிக்கொள்ள ரொம்பவே சிரமப்பட்டது நன்றாக தெரிந்தது. இரவு 10.30 மணி அளவில் உள்ளே செல்ல ஆயத்தமானேன். அப்பா, அம்மா, சில நண்பர்கள் விமானம் கிளம்புவதை பார்வையாளர்கள் பால்கனியிலிருந்து பார்த்துவிட்டுத்தான் கிளம்புவோம் என்பதில் உறுதியாக இருந்தனர். எல்லோருக்கும் டாடா காட்டிவிட்டு பெட்டிகளை உருட்டிக்கொண்டுஉள்ளே சென்றேன்.

கையில் இருக்கும் விமான டிக்கெட்டை பார்த்து வழி காட்ட அங்கங்கே விமான நிலைய ஊழியர்கள் இருந்தனர். டெல்டா விமான சேவைக்கான வரிசையில் போய் நானாக நின்று கொண்டேன். ஒரு பணிப்பெண் வரிசையில் நிற்பவர்களின் பெட்டிகளில் ஏதோ ஒரு tag-ஐ மாட்டிவிட்டுக்கொண்டே வந்தாள். கூடவே ஒவ்வொருவரையும் சில கேள்விகளையும் கேட்டுக்கொண்டே வந்தாள். அதாவது "நீங்கள் வைத்திருக்கும் பெட்டிகளை யார் pack செய்தார்கள்?, வெளிநாட்டிலிருக்கும் யாருக்காவது கொடுக்கச்சொல்லி வேறு யாரும் கொடுத்த பொருட்களை வாங்கிக்கொண்டு வருகிறீர்களா? உங்கள் பெட்டியில் என்ன என்ன இருக்கிறதென்று உங்களுக்கு முழுமையாக தெரியுமா?" போன்ற கேள்விகள். உண்மை எப்படி இருந்தாலும் "பெட்டியில் உள்ளவை எல்லாம் என்னுடையது மட்டும்தான், நான்தான் pack செய்தேன்" என்கிற வகையில் பதில் இருக்க வேண்டும். சிலபேர் "ஆமாம் என் நண்பன் குடுத்தான், அங்க குடுக்கச்சொல்லி" என்று வெகுளியாக சொன்னாலும், அந்த பணிப்பெண் "இல்ல சார், அப்படி சொல்லக்கூடாது, அப்படி யாரும் குடுக்கலன்னு சொல்லுங்க" என்று கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தாள். ம்ம்ம்ம்ம். இந்த நிலையில் இருக்குது நம் விமான சேவை என நினைத்துக்கொண்டே வரிசையில் நகர்ந்தேன்.

என் முறை வந்தவுடன், அந்த வரிசைக்கு boarding pass கொடுக்கும் பணிப்பெண் என் பாஸ்போர்ட்டை மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு ஒரு நிமிடம் எதையோ கணினியில் தேடிவிட்டு "San Antonio?" என்றாள். "yes, San Antonio, U.S." என்றேன். "Seat preference?"

"Means?"

"your preference for seating - inside or window side?"

"oh. yeah. window, window seat".

ஒரு மாதிரி பார்த்தாள் (ரொம்ப உணர்ச்சிவசப்பட்டுட்டேனோ?), சிரித்து வைத்தேன். ஒன்றும் பேசாமல் என் 2 பெரிய பெட்டிகளும் (check-in baggage) அதற்கான எடை வரம்புக்குள் இருக்கிறதா என சரிபார்த்துவிட்டு rolling belt வழியே அவற்றை எங்கோ அனுப்பி விட்டாள் (அவற்றை நாம் போகும் விமானத்தின் அடிப்பகுதியில் அதாவது டிக்கியில் வைத்துவிடுவார்கள்). பின்னர் San Antonio செல்லும் வரை இந்த விமானம் மற்றும் 2 தொடர் விமானங்களுக்கான (connecting flights) boarding pass-களை பாஸ்போர்ட்டுடன் சேர்த்து என் கையில் கொடுத்தாள். அதனை வாங்கிக்கொண்டு எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்தவர் எந்தப் பக்கம் சென்றாரோ அதே திசையில் எனது கைப்பெட்டியுடன் (carry bag) நானும் சென்றேன்.

Escalator வழியாக மேல் மாடிக்கு சென்றேன். அங்கே பாதுகாப்பு சோதனைக்காக ஒரு பெரிய வரிசை நின்றது. நானும் சென்று நின்று கொண்டேன். எந்த நாட்டுக்கு செல்பவராக இருந்தாலும் எந்த விமானத்திற்கு செல்பவராக இருந்தாலும் இந்த சோதனையை கடந்தாக வேண்டும். அந்த நீ......ண்ட வரிசை நகர்ந்து என் முறை வருவதற்குள் ஒரு மணி நேரம் ஆகியிருக்கும். போட்டிருக்கும் பேண்ட் சட்டை தவிர அனைத்தையும் கழட்டி தனியே ஒரு பெட்டியில் வைத்து அவற்றை லேசர் சோதனையும் என்னை தனியே மெட்டல் டிடெக்டர் சோதனையும் செய்தனர். என் கைப்பெட்டியில் பிளேடு இருந்தது அந்த லேசர் சோதனையில் தெரிந்துவிட்டதால், அதனை எடுத்து குப்பையில் போட வேண்டியதாகி விட்டது. மேலும் நடந்து சென்று என் விமானம் புறப்படும் terminal ஐ அடைந்தேன்.

ஆக. 5 அதிகாலை 12.30 மணி. விமானம் புறப்பட இன்னும் 1.20 மணி நேரம் இருக்கிறது. அப்படியே ஓரிடத்தில் அமர்ந்து வருவோர் போவோரை எல்லாம் பராக்கு பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன். மணி 1.15. விமானத்தில் ஏற அழைப்பு வருகிறது. எல்லாரும் தானாக ஒரு வரிசையில் நிற்கிறோம். boarding pass-ஐ சரி பார்த்துவிட்டு ஒவ்வொருவராக உள்ளே அனுப்புகிறார்கள். ஒரு சிறிய பாதை வழியாக சென்று விமானத்தின் கதவு வழியே உள்ளே செல்கிறோம். அனைவரையும் அந்த விமானத்தின் பணியாளர்களில் ஒருவர் "Welcome sir, have a good flight" சிரித்தபடி வரவேற்கிறார்.

உள்ளே நான் நினைத்ததைவிட அழகாக அதன் உள் கட்டமைப்பு. ஒவ்வொரு seat-க்கும் அதிக இடைவெளி, அகலமான seat என பார்க்கவே அருமையாக இருக்கிறது. எனது seat எண்ணை நோக்கி அப்படியே நடந்து பின்னாடி போகிறேன். முதல் இருபது வரிசை கடந்த பின் நம்ம ஊர் அரசு பேருந்து seat போல வரிசை ஆரம்பிக்கிறது. இப்போதுதான் புரிகிறது முதலில் இருப்பவை business class seats என்று.

இது் economic class. "இந்த மாதிரி seat-லதான் நான் உக்காரனுமா? எனக்கு வேற கால் முன்னாடி சீட்ல இடிக்குமே? 2-3 மணி நேரம்னா பரவால்ல, 10 மணி நேரமாச்சே?"-புலம்பல்ஸ். ஒரு வரிசைக்கு 2-4-2 என மூன்று பிரிவாக 8 பேர் அமரும் வகையில் இருக்கிறது. ஆண்டவனை வேண்டிக்கொண்டு மேலும் நடந்து என் இருக்கையை அடைகிறேன். என் இருக்கை நடு பிரிவில் இடது ஓரமாக இருந்தது. "என்னடா இது? window seatதான கேட்டோம்? இங்க எப்பிடி? அய்யோ, இப்ப வேடிக்க பாக்க முடியாதே?" என புலம்பிக்கொண்டே என் கைப்பெட்டியை மேலே உள்ள rack-ல் வைத்துவிட்டு என் இருக்கையில் அமர்கிறேன்.

சிறிது நேரத்தில் ஒரு அழகான பெண் (அட கேரளா...) வருகிறாள். "அப்பாடா, ஒரு அழகான பொண்ணுப்பா. எங்க உக்காருதுன்னு பாத்து வச்சுக்கனும், அப்பப்போ பாத்துக்கலாம்" - என் கண் பார்த்து முடிப்பதற்குள் என் மனம் கணக்கு போட்டுவிட்டது. அந்த பெண் என் வரிசை வந்ததும் அவளது கைப்பையை மேலே rackல் வைத்துவிட்டு "Excuse me" என்கிறாள் என்னிடம். அதுவரை அந்த பெண்ணை கவனிக்காத மாதிரி, சிவாஜியின் பாவனையில் "yes" என்றேன். "thats my seat" என் பக்கத்து இருக்கையை கை காட்டினாள். "அய்யய்யோ, நமக்கு பக்கத்து seatஆ?". எழுந்து அந்த பெண்ணுக்கு வழி விட்டேன். "நமக்கு புதுசா ஒரு பொண்ணுகிட்ட கடலை போடறதுன்னா சுத்தமா வராது. site அடிக்க மட்டும்தான் வரும், இப்போ அதுக்கும் வழி இல்லாம போச்சே. அட ச்ச..."

30 நிமிடம் கழித்து விமானம் கிளம்பத் தயாரானபோது இதயத்தில் படபடப்பு மீண்டும் அதிகரிக்கிறது. பெல்ட் போட சொல்லி எல்லோரிடமும் பணிப்பெண் வேகமாக சொல்லிச் செல்கிறாள், சரி என பெல்ட்டை எடுத்தால் அது புது விதமாக இருக்கிறது. எப்படி போட்டாலும் மாட்ட மாட்டேன் என்கிறது. அதை வைத்துக்கொண்டு நான் முழிப்பதை பார்த்து பக்கத்திலிருந்த பெண் "this way" என சரியான முறையை சைகை செய்கிறாள். "thanks" என்றேன். அவ்ளோதான் அந்த பெண்ணிடம் நான் போட்ட கடலை.

விமானம் புறப்படுகிறது. பேருந்து போலவே (குலுக்கல்களுடன்) புறப்படும் போது இருக்கிறது, மெல்ல மெல்ல வேகம் எடுத்து சிறிது தூரத்தில் சக்கரங்களின்றி பறக்க ஆரம்பித்தவுடன் குலுக்கல்களின்றி (ஆனால் இஞ்சினின் இரைச்சலுடன்) மேல் நோக்கி பறக்கிறது. என் இருக்கையில் இருந்தவாறு எட்டி எட்டி ஜன்னலை பார்க்கிறேன். இருட்டில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. உள்ளே பார்த்தால், பல பேர் என்னை வேடிக்கை பார்த்தபடி இருக்கின்றனர். சரி, என மற்றவர்கள் போல் நானும் உறங்க முயன்றேன். குளிரடித்தது. வேறு யாருக்கும் குளிரவில்லை போல. எழுந்து நான் கொண்டு வந்திருந்த சிகப்பு நிற சால்வையை எடுத்து போர்த்திக்கொள்கிறேன். இப்பவும் என்னை வேடிக்கையாக பார்க்க சில பேர். "என்னடா நான் போர்த்திக்கிறத அப்பிடி பாக்குறீங்க? எனக்கு குளுருதுடா?" என மனதில் எண்ணிக்கொண்டே அமர்ந்து உறங்கி்விட்டேன். ரொம்ப நேரம் தூங்கி இருக்க வேண்டும். விழித்தால் 'ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்' என்னும் எஞ்சினின் சத்தம் மட்டும் கேட்கிறது, லேசாக காது அடைத்த மாதிரி இருக்கிறது. எச்சிலை விழுங்கிப் பார்க்கிறேன், ம்ம்.. என்ன செய்தாலும் அப்படியேதான் இருக்கிறது.

என் அருகிலிருக்கும் பெண் இப்போது ஒரு நீல நிற சால்வையை போர்த்திக்கொண்டு இருந்தாள். என்னை எழுப்பவே இல்லை, எப்ப இதை அவள் பெட்டியிலிருந்து எடுத்திருப்பாள்? - தெரியவில்லை. சுற்றிலும் பார்த்தால் எல்லோருமே அதே நீல நிற சால்வையை போர்த்தியிருந்தனர். "flightல போகும்போது நில நிற சால்வைதான் எடுத்துட்டு வரனும் போல"ன்னு நினைத்துக் கொள்கிறேன். ஒவ்வொருவருக்கும் சிறிதாக ஒரு பேப்பரை பணிப்பெண்கள் கையில் கொடுக்கிறார்கள், அதை அனைவரும் முகத்தில் வைத்து துடைத்துக் கொள்கிறார்கள். நானும் துடைக்கிறேன், அது வெது வெதுப்பாக ஈரமாக இருக்கிறது. முதலில் ஒரு மாதிரி இருந்தாலும் "இப்பிடித்தான் மூஞ்சி கழுவிக்கனும் போல"ன்னு துடைத்துக்கொள்கிறேன். அனைவருக்கும் சாப்பாடு கொடுத்துக்கொண்டு வருகிறார்கள். வேண்டாம் என சொல்லாமல் எல்லாருமே வாங்கி சாப்பிடுகின்றனர், யாரும் பல் துலக்கியதுபோல் தெரியவில்லை.

என்னிடமும் வந்து "veg or omelet?" என்கிறாள் அந்த பணிப்பெண். omelet என்றேன். ஆம்லெட்டுடன் சிறிய ரொட்டியும், விரும்பிய soft drinkம் கொடுக்கிறார்கள். பசியில்லை என்றாலும் உணவு நன்றாகத்தான் இருக்கிறது (ஆம்லெட்டின் வாசனைதான் வித்தியாசமாக இருக்கிறது). சாப்பிட்டாச்சு (ஷ்... அதான் யாருமே பல்ல வெலக்கலன்னு ஒரு 'பிட்'ட போட்டிருக்கோம்ல... அப்பிடித்தான் நாங்களும்).

சில பேர் அங்கும் இங்கும் உளவுகிறார்கள். "சரி, எவ்ளோ நேரந்தான் உக்கார்ந்தே இருக்குறது"-ன்னு எழுந்து வந்தால் ஒரு மூலையில் toilet. "அதான, இது இல்லாம எப்படி?". சிறிது நேரத்தில் எனக்கும் உணர்வு வர (அது என்னன்னு கேட்கப்பிடாது), நானும் வரிசையில் நின்று 10நிமிடம் கழித்து உள்ளே செல்கிறேன். "அப்பாடா" என்றபின் பார்த்தால் தண்ணி இல்லை, வெறும் பேப்பர்தான். "அய்யோ, கருமம் கருமம்". முடித்துவிட்டு திரும்ப வந்து இருக்கையில் அமர்கிறேன் (இப்ப உக்கார ஒரு மாதிரி இருக்குது).

விமானம் பறக்கும் திசை, வேகம், உயரம், கடந்து வந்த தூரம், இன்னும் போக வேண்டிய தூரம்-நேரம், வெப்பநிலை, சேரும் இடத்தில் தற்போதைய நேரம் என மாறி மாறி முன்னால் இருக்கும் டிவி போன்ற சற்றே பெரிய திரையில் காண்பிக்கிறார்கள். பிறகு ஆங்கில சப் டைட்டிலுடன் அண்ணாமலை படம் போட்டார்கள். தலைவர் படம் என்றவுடன் குஷியாக பார்த்தேன் (அருகிலிருந்த பெண் அவளுடைய லேப்டாப்பில் ஏதோ ஆங்கில படம் பார்த்துக்கொண்டு வந்தாள்).

விமானம் பாரிஸ் விமான நிலையத்தை நெருங்குகின்றது. பெல்ட்டை திரும்ப அணிய வலியுருத்துகிறார்கள். விமானம் புறப்படும் போது இருந்த படபடப்பு திரும்ப தொற்றிக்கொள்கிறது. சத்தமின்றி இறங்கும் விமானம், சக்கரங்கள் தரையில் உருள ஆரம்பித்தவுடன் பேருந்துபோல குலுங்கியபடியே அதி வேகமாக ஓடுகிறது. சிறிது தூரத்திற்குள் அதனை நிறுத்துகிறார் விமான ஓட்டி. விமானம் நின்றவுடன் எல்லோரும் நீல நிற சால்வையை அப்படியே seatல் போட்டுவிட்டு கிளம்புகின்றனர். அப்போதுதான் எனக்கு புரிகிறது அந்த சால்வை விமானத்திலேயே ஒவ்வொரு பயணிக்கும் கொடுக்கப்பட்டதென்று. "எனக்கு ஏன்டா எவனும் குடுக்கல?"ன்னு நினைத்துக்கொண்டே என் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து கவனிக்கிறேன், இருக்கையில் எனக்கான நீல நிற சால்வை, அதன்மேல் உட்கார்ந்துதான் இவ்வளவு நேரமும் வந்திருக்கிறேன். அட ராமா.

குறிப்பு: தொடர் விமானத்தை பிடிப்பதும் இதே போன்ற நடைமுறைகளை கொண்டதுதான் என்றாலும் அப்போது கொஞ்சம் உஷாராக இருக்க வேண்டும் என்ற தகவலுடன் விடைபெறுகிறேன் (போரடித்தது போதும்). மீண்டும் சந்திப்போம் (மறுபடியுமா?).

-சமுத்ரன்

திரும்பிச் சென்றுவிடு - ஓர் சுய அலசல்

தனியார் கணினித்துறையில் பல வருடங்களாக வேலை செய்யும் நண்பனே! சில நிமிடங்கள் செலவிட்டு, இதை முழுதும் படிக்க முயற்சி செய்! எனக்காக அல்ல, உனக்காக.

கல்லூரிக்கு செல்லும்போது ஒரு 5000 ரூபாய் மாத வருமானத்தில் ஒரு நல்ல வேலை கிடைக்க கடவுளை வேண்டிக்கொண்டாய். இப்போது அதுபோல் குறைந்தது பத்து மடங்கு சம்பளம் வாங்குகிறாய். இந்த வாழ்க்கையும் சம்பளமும் நீ சில வருடங்கள் முன் வரை கனவிலும் நினைத்திராதது. அனைத்து வசதி வாய்ப்புகளும், பொழுதுபோக்கு அம்சங்களும், கை நிறைய சம்பளமும் கொட்டும் பரபரப்பான ஒரு நகரத்தில் வாழ்க்கை. அதாவது நீ நினைத்ததைவிட அதிக சம்பளம், நினைத்ததைவிட சுகமான வேலை, நினைத்ததைவிட அதிகமான விதவிதமான மனிதர்களுடனான பழக்கம், நினைத்ததைவிட அதிக தூர சொகுசு பயணம் - இப்போது நீ அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்.

காவல், காத்தல், கற்பித்தல், பூட்டுதல், இயக்குதல், புதுப்பித்தல், ஆராய்தல், கண்டுபிடித்தல் என பல துறைகளையும் விட்டுவிட்டு எல்லோரும் இந்த துறையை மட்டும் நோக்கி படையெடுத்தீர்கள்... எடுக்குறீர்கள். மற்ற துறைகள் போட்டியின்றி கேட்பாரன்றிக் கிடக்கிறது. அதிலும் வினைபொருள் ஆக்கல், விளைவித்தல், பராமரித்தல் போன்ற சொற்ப வருமானமும் அதிக உடல் உழைப்பும் தேவைப்படும் துறைகளை சீண்ட ஆள் இல்லை. இருக்கட்டும், வாய்ப்புக் கிடைத்தால் யார்தான் விடுவார்கள்? பணம் பணம் பணம். இதுதான் இன்றைக்கு பிரதானம். அதுவும் லட்சக்கணக்கில். இதற்காகத்தான் உன் துறையில் வேலை தேடி, நகரங்களை நோக்கி நீ உள்பட எல்லோரும் படை எடுக்குறீர்கள். உன்னைப்போல வந்து குவிந்திருப்பவர்கள்தான் இந்த நகரம் முழுக்க. வருமானமும் வசதிகளும் பரவலாக எல்லா துறைகளிலும் சீராக இருந்திருக்க வேண்டும், விட்டுத்தள்ளு... அது உன் கைகளில் இல்லை.

சொகுசு வேலை+சம்பளம், வருடத்துக்கு 10-50% வருமான உயர்வு, சிறந்த மருத்துவம், குழந்தைகளுக்கு உலகத்தரத்தில் படிப்பு, பொழுதுபோக்க விதவிதமான இடங்கள், விரும்பிய இடங்களில் இன்பச் சுற்றுலாவிற்கான வாய்ப்பு இப்படியான சகல வசதிகளும் நிறைந்த ஒரு வாழ்க்கைதான் உனது. ஆனால், அதற்காக 100 பேர் தங்கி வாழக்கூடிய ஒரு இடத்தில் 5000 பேர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். அப்படிப்பட்ட இடத்தில் ஏற்படும் சகஜமான ஒன்றுதான் நீ இருக்கும் நகரங்களில் ஏற்பட்டிருக்கிறது - சுவாசத்தில் சுத்தமில்லை, குளிக்க சுத்தமான நீரில்லை, கண்ணுக்கெட்டிய வரை பசுமை இல்லை, அமைதியான இரைச்சலற்ற சுற்றம் இல்லை, வீட்டை விட்டால் தனிமைச் சுதந்திரம் இல்லை, மனிதாபிமானம் இல்லை, இப்படி பல 'இல்லை'-கள் இருக்கின்றன இங்கு. உண்மையில் இந்த நகரத்தில் எல்லாம் இருந்தன, உன்னைப்போன்றவர்களின் படையெடுப்பினால் இப்போது அவை அனைத்தும் 'இல்லை' என்றாயின.

நீ இந்த நகருக்கு வந்தாய். பின் திருமணம் செய்து ஒரு பெண்ணையும் கூட்டிட்டு வந்தாய். அப்புறம் குழந்தை. உன்னைப் போல உன் துறையை நோக்கி வேலை தேடி வந்து பின் இப்படி குடும்பம் என்று நகரத்தை ஆக்கிரமித்தவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை எவ்வளவு? நீயே கணக்கிட்டுக்கொள். மேலும் இதற்கு ஒரு முடிவும் இல்லாமல், உனது நண்பன், அவனது நண்பன், உன் தம்பி, உன் நண்பனின் தம்பி, அவனது நண்பனின் தம்பி, உன் தம்பியின் நண்பன், இப்படி இன்னும் பலர் ஆண்டுதோறும் லட்சக்கணக்கில் வந்து கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள் இந்த நகரத்தை நோக்கி? எல்லோரும் நகரத்தை நோக்கினால், கிராமங்களை யார் நோக்குவது? மற்ற துறைகளின் நிலை என்ன? இது எங்கே போய் முடியும்? அந்த முடிவாவது உன் கையில் இருக்கிறதா? ஆம், இருக்கிறது.

வேலை தேடி சென்ற பத்து-பன்னிரெண்டு ஆண்டுகளில் நீ சொந்த ஊர் திரும்பியாக வேண்டும். ஆமாம், உனது சொந்த ஊருக்கே திரும்பிச் சென்றுவிட வேண்டும். உனக்கு வாரி வழங்கிய துறைக்கு நீ நன்றிக்கடனாக எதுவும் செய்ய வேண்டிய நிலையில் அந்தத்துறை இல்லை, எனவே நீ எங்கிருந்து புறப்பாட்டாயோ அந்த இடத்திற்கே மீண்டும் செல்வதே அதற்கு தீர்வு. உன் உடம்பில் இரத்ததிற்கு பிடித்தமான இடம் உன் மூளை என்பதற்காக, இரத்தம் அனைத்தும் மூளைக்கே செல்ல முடிவெடுத்தால் உன் நிலைமை? மற்ற உறுப்புகளின் இயக்கம்? அப்படித்தான் இதுவும். கேட்பதற்கு கிண்டலாகவும் நகைச்சுவையாகவும் இருக்கலாம், இதில் உள்ள உண்மைகளை நீ விரைவில் புரிந்துகொள்வாய்.

உனக்கு சொந்த ஊர் எது? நீ பிறந்து வளர்ந்த ஊர், உன் அப்பா பிறந்து வளர்ந்த ஊர் இதில் ஏதோ ஒன்று இன்னும் கிராமமாகவோ, அல்லது வளர்ச்சியற்ற ஒரு சிறிய ஊராகவோ, நகரமாகவோ இருக்க வேண்டும். அப்படிப்பட்ட உன்னுடன் தொடர்புடைய ஒரு இடத்திற்குத்தான் நீ இப்போது குடிபெயர வேண்டும். இப்போது இருக்கும் சொகுசான நகரத்தையும் வேலையையும் விட்டுவிட்டு வசதிகளற்ற உன் சொந்த ஊருக்கு செல்ல உனக்கு விருப்பமில்லை என்பது புரிகிறது, அதாவது:

1. சம்பளம் + சொகுசு வேலை: உனக்கு இந்த சம்பளம் இல்லை, இன்னும் பல லட்சம் கொடுத்தாலும் போதாது. நீ நினைத்த வெறும் 5000 ரூபாய் சம்பளத்தில் அரசு வேலை கிடைத்திருந்தால்? "அதான் இல்லையே" - அதுதான் இப்போது பிரச்சினை. வாழும் காலம் முழுக்க அமெரிக்கன் என்றவன் இளிச்சவாயனாகவே இருக்க வேண்டும், பணத்தை வாரி வாரி வழங்க வேண்டும், உன் பண மோகமும் தணியக்கூடாது, நீ மட்டும் லட்சங்களாக சம்பாதிக்க வேண்டும், மற்ற துறையில் சொற்ப சம்பளத்துக்கு வேலை செய்து பொருட்களை உனக்கு விற்பனைக்கு அனுப்ப வேண்டும்.

இப்போது மற்ற துறைகளில் வேலைசெய்ய விரும்புவோர் கூட்டமின்றி காற்று வாங்குவதால் வெறும் பணத்தை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு பொருளுக்காக நீயும் உன் துறை நண்பர்களும் அடித்துக்கொண்டு அலையும் நாள் ரொம்ப தூரத்தில் இல்லையடா. பல நாடுகளை, பலதரப்பட்ட மக்களை படித்த நீ பக்குவமான முறையில் முயன்றால் உன் சொந்த ஊரில் உனக்கு ஏற்ற துறையில் காலூன்றி வெல்லலாம். அதன் முதலீட்டுக்குத் தேவையான பணம் உன்னிடம் ஏற்கனவே இருப்பதே போதும், மனம்தான் தேவை.

2. மருத்துவ வசதி: நகரத்தில் இருக்கும் மருத்துவ வசதி உன் சொந்த ஊரில் இல்லை. அதனால் சொந்த ஊருக்கு போக மாட்டேன் என்கிறாய். நாகரிகம் என்று சொல்லி கண்ட கண்ட நோய்களை விலைக்கு வாங்குவதும் பரப்புவதும் முக்கியமாக நீதான். உன்னைபோன்ற படித்த அனைவரும் நகரம் நகரம் என்று நகரத்தை நோக்கி ஓடித்தான் உன் சொந்த ஊரில் ஒரு வசதியும் இல்லை, இருந்தும் இன்னும் பல ஜீவன்கள் அங்கு வாழ்கின்றன. அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அடிப்படை வசதிகளுக்குத்தான் ஏதாவது வேலை செய்து பிழைக்கிறார்கள். ஒன்று இல்லை என்பதற்காக அது இருக்கும் இடத்தை நாடி அலையும் சுயநலவாதியாக இனிமேலும் இல்லாமல், இல்லாததை உருவாக்கும் பயனாளியாக இரு. உன் ஊரில் இருந்து படித்து் மிகச்சிறந்த மருத்துவராக ஏதோ ஒரு நகரத்தில் உன் நண்பனும் உன்னைப்போல் பணத்துக்காக அலைந்து கொண்டிருப்பான், அவனையும் ஊர் திரும்பச் செய். இல்லாத மருத்துவ வசதியை உன் சொந்த ஊருக்கு ஏற்படுத்த நீயே தூண்டுகோளாக இரு.

3. குழந்தைகளுக்கு உலகத்தரத்தில் கல்வி: உலகத்தரத்தில் கல்வி என் சொந்த ஊரில் இல்லை. இப்போது இருக்கும் அதீத போட்டி நிறைந்த உலகத்தில் என் குழந்தையும் ஜெயிக்க வேண்டாமா? அதனால் என் சொந்த ஊரில் உள்ள ஏதோ ஒரு பள்ளியில் என் குழந்தையை படிக்க வைக்க மாட்டேன் என்கிறாய்.

எந்த கல்வி உலகத்தரம்? எந்த கல்வி போட்டிபோடும் உலகை வெல்ல வழி செய்கிறது? ஆங்கிலம் பேசி, நல்ல் மதிப்பெண் பெற்றுவிட்டால் போதுமா? எங்கேயோ, கண்ணுக்கு தெரியாத எவனுடனோ பிழைப்புக்காக பேசவேண்டி, ஆங்கில மோகத்தில் நிகழ்காலத்தில் அக்குழந்தையின் இயல்பினை கொலை செய்து அடுத்த தலைமுறையின் மனநிலையில் விஷத்தைக் கலக்கிறாய். ஆங்கிலம் தேவைதான், அதற்காக ஆங்கிலம் ஆங்கிலம் என நாக்கில் நுழையாத உலகின் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருப்பவனின் பாஷையில் குழந்தையை குளிப்பாட்டுவது புத்திசாலித்தனமல்ல. குழந்தையை குழந்தையாக இருக்க விடாமல் 3 வயதில் நடனம், 4 வயதில் கராத்தே, 5 வயதில் குங்பூ. என்ன இது? அது யாருடன் போய் சண்டை போடப் போகிறது? அதன் இயல்பை விற்று எதற்கு நளினம், நடனம்? 'மாலை முழுதும் விளையாட்டு' எங்கே, விளையாட்டு சுதந்திரம் எங்கே? அட விளையாட இடம்தான் எங்கே? சேர்ந்து விளையாட அக்கம் பக்கத்து குழந்தைகள் எங்கே? அதற்கான சூழல் எங்கே? கணினியிலும், டீவியிலும் வீடியோ கேம் இருக்கே அதை விளையாடட்டும் என்கிறாய் நீ.

நீ மட்டும் விடுமுறையில் சொந்த ஊருக்கு சென்று உன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்கிறாய். நாளை உன் மகனோ பேரனோ இப்படி ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள அவர்களும் ஒரு நகரத்திலிருந்து உன்னை பார்க்க இன்னொரு நகரத்திற்குதான் வர வேண்டுமா? அப்படி அவர்கள் வருவதால்தான் என்ன பயனை காணப் போகிறார்கள்? அல்லது வயதான பின் நீ உன் சொந்த ஊருக்கு சென்று விடுகிறேன் என்கிறாயா? இப்போதே அங்கு செல்ல மனமில்லாத உனக்கு, வயதான பின் எந்த கடையில் மனதை விற்றுவிட்டு அங்கு செல்வாய்?

எல்லாமே மனசுதான். அரசாங்கம் செய்ய வேண்டியது கிடக்கட்டும், முதலில் நீ செய்ய வேண்டியதை செய். உன்னை 'போதும்' என்று நினைக்க சொல்லவில்லை, கிடைத்ததற்கும் சேர்த்ததற்கும் பலனாக உன்னைப்போல் வேலை தேடி வரும் நண்பர்களுக்கு அந்த நகரத்தில் வழிவிட்டு, உன் சொந்த ஊரில் குடியேறி உன் அனுபவங்களை அங்கு விதைக்க சொல்கிறேன். சம்பாதிக்கனும், போட்டி போடனும், சொத்து சேர்க்கனும், ஜெயிக்கனும்னு நினைக்கிறது தப்பில்லை, இயல்பு மாறாமல் அதை நம் சொந்த ஊரில் இருந்து செய்வதும் அதன் வளர்ச்சியில் பங்கு பெறுவதும்தான் பிறந்த ஊருக்கு நாம் செய்யும் பெருமை.

-சமுத்ரன்

உள்ளாட்சித் தேர்தல் - கவிதை

<அக்டோபர் 2006ல் நடந்த உள்ளாட்சித் தேர்தல் வன்முறைகளை பார்த்தபின், நான் எழுதிய கவிதை இது.>

உள்ளாட்சித் தேர்தல்

ஊராட்சியையும் நகராட்சியையும் தம் வசமாக்கிட
அசுரர்களை ஆடவிட்டு அராஜகத்தை அரங்கேற்றிய
ஆளுங்கட்சியை கண்டு எங்களுக்கு அச்சமில்லை!

அரிவாளும் ஆயுதமுமாய்
கொடுவாளுடன் கொடூரமுமாய்
வாக்குச்சாவடியை சூரையாடிய
ரவுடி என்னும் அசுரனைக் கண்டுகூட
என்குலை அசையவில்லையடா!

அமைதியை ஆக்குவோம் என்றும்
அராஜகத்தை அறுப்போம் என்றும்
அச்சத்தை அண்டவிடோம் என்றும்
சத்தமாய் சத்தியபிரமாணம் எடுத்துவிட்டு

சண்டாளர்களின் கொலை வெறியாட்டங்களை
வெட்கமின்றி வேடிக்கையிட்டு
ரவுடிகளுக்கு வழிவிட்டதோடல்லாமல்
நீ காத்து நிக்க வேண்டிய மக்களையே
பேய் போல கொலை தாக்குதல் தொடுத்துக் கலைத்த காவல் துறையே
உன்னைப் பார்த்துதானடா இன்று ஊரே அஞ்சுகிறது...

அங்கே நீ கலைத்தது மக்களை அல்ல
காவல்துறை மீதி எமக்கிருந்த கொஞ்ச நஞ்ச காதலை.
ஆயிரம் நடப்பினும் நம்மை காத்து நிக்க
இருக்கிறான் என் காக்கி வீரன் - என நம்பி அல்லவா
சனநாயக கடமையாற்ற சாவடி நோக்கி வந்தோம்?
ஊக்கியிட்டு உளவவிடப்பட்ட ஊமைப் பொம்மையாய் நடந்துகொண்டாயே!

'எனை இப்படி ஊமைகளாய் ஆட்டுவிக்கும் கட்சியை
மாறி மாறி ஆட்சிக்கட்டிலில் ஏற்றிவிட்டாய்,
மறுபடியும் விரல் நுனியில் மை பூசி
முகத்தில் கரி பூசிக்கொள்ள வந்துவிட்டாயா?' - என
சாவடி முன் எம்மீது காவடி எடுத்துவிட்டாயோ?
எப்படியாயினும் எமை காப்பது உன் கடமையல்லவா?

"இனி இங்கு தேர்தல் நடத்த இராணுவம் தேவை"
இது வெறும் கூக்குரல் அல்ல!
எமை காத்திட நீ உண்டு என நம்பி
அயல்நாட்டு சதியிலிருந்து நம்மை காத்திட
வெளிநோக்கி துப்பாக்கி ஏந்தி நிற்கும் நம் இராணுவ நண்பனை
உள்நோக்கி காவல் காக்க வைத்துவிடாதே!

- சமுத்ரன்